Hans Niezink  kwam in 2012 na zijn werk helemaal uitgeteld thuis met  klachten over benauwdheid. Hij dacht dat het kwam door zijn drukke leven en de vele nevenactiviteiten die hij had. Bestuurslid van een schoolbestuur, lid van de kerkenraad, organist in de kerk etc.. De huisarts zag in zijn klachten toch genoeg reden om hem door te sturen naar de longarts.

Daar kwam in eerste instantie niet zo veel uit. Er werd gedacht aan een allergie of burn-out. Pas toen zijn vrouw Gea vertelde dat Hans zo hard snurkte, ging er bij de longarts een lichtje branden. Toen ook nog het `korte lontje’ ter sprake kwam, was er reden genoeg voor een slaaponderzoek. Uitslag: een AHI van 35 (gemiddeld 35 ademstops per uur).

Hans kreeg een cpap. Alleen in de eerste nacht deed hij hem even af.  De nachten erna: helemaal geen probleem. ‘Ik heb dat ding opgezet en ik sliep ermee.’ Gea vult aan: ‘En ik ook, want het was stil in de slaapkamer. Het apparaat suisde een beetje, maar dat hebben we opgelost door hem ergens op te zetten.’

De cpap was dus geen probleem, maar de vermoeidheid bleef nog lange tijd. `Je denkt: nu heb ik dat apparaat en dan gaat alles ineens toppie. Nee dus.’ Pas na twee a drie jaar voelde hij zich weer echt uitgerust. ‘Ik zag er jarenlang als een berg tegenop om de coniferenhaag te knippen. Na twee jaar cpap-gebruik realiseerde ik me tijdens het knippen ineens dat het voor het eerst sinds lange tijd best meeviel.’

Dit artikel (tekst en foto’s Ton op de Weegh) verscheen eerder in het ApneuMagazine