Als kind was ik snel moe, overprikkeld en druk. Basisschool en HAVO gingen mij gemakkelijk af. Dit veranderde toen ik met de PABO begon. Reizen, een weekendbaantje, stappen en sporten, ik wilde het allemaal. Mijn vrienden hielden het prima vol; ik moest het toch ook kunnen?
Ik kreeg de diagnoses ASS en ADHD én ik moest stagelopen. Samen zorgde dit er voor dat ik niet tot rust kwam. Door de – pas later ontdekte – slaapapneu kon ik niet herstellen. Het lukte me niet meer te studeren, te blijven sporten en sociaal te zijn. Waardoor ik vereenzaamde en erg onzeker werd.
Nu doe ik twee tot drie dagen in de week vrijwilligerswerk in een dierenasiel. Ik geniet hier erg van, maar het kost ook veel energie. Mijn toekomstperspectief is onzeker. Ik kon door alle problemen geen opleiding afronden; mijn diplomatermijn bij DUO loopt af en dan heb ik geen recht meer op studiefinanciering.
Ik gaf mijzelf lang de schuld van het vastlopen. Ik weet nu dat ik het beste heb gedaan met de kennis die ik toen had. Maar toch …