Martijn Molenaar kampt al jaren met apneu. “Ik denk al zeker veertig jaar”, benadrukt hij. Toch liet de diagnose lang op zich wachten. “Ik heb in mijn jonge jeugd al wereldwijd op zeeschepen gevaren. Toen mijn moeder zieker werd ben ik aan wal gekomen.” De eerste burn-out van Molenaar wordt gelinkt aan de ziekte van zijn moeder. “Ik was zo hondsvermoeid en men zei dat het psychisch was. Mijn vader was afwezig, dus veel kwam op mijn schouders terecht.”
In totaal krijgt Molenaar vier keer de diagnose burn-out. “Maar eigenlijk heb ik het vijf keer gehad. Je gaat het op een gegeven moment verdoezelen en dan is het allemaal niet meer officieel.” Alle keren valt hij uit bij de werkgever.“Je krabbelt daarna weer een beetje op. Op een gegeven moment had ik weer een nieuwe baan. Je begint met frisse moed en vervolgens val je weer uit.”
Vriendin
Jarenlang gaat de Edammer van burn-out naar burn-out. De vermoeidheid blijft en wordt eigenlijk alleen maar erger. “Ik had dus nog nooit gedacht aan slaapapneu. Ik was er nooit op getest en wist niet van de symptomen.” Tot dat ene moment. Een vriendin komt langs. Wat lijkt op een gewone ontmoeting, zal zijn leven compleet veranderen. “Zij vertelde toen over slaapapneu. Dat je daar helemaal niet voor hoeft te snurken.”
Molenaar gaat naar de website van de ApneuVereniging en herkent zich meteen in tal van symptomen. “Ik ben dat dus gaan lezen en toen vielen heel veel kwartjes.”
Dit bericht is gebaseerd op een artikel van Wesley Dekker op rodi.nl
