Twintig jaar lang onverklaarde vermoeidheidsklachten, te hoge bloeddruk, de hele dag door kunnen slapen, stemmingswisselingen en een hartaandoening hadden grote invloed op ons gezinsleven en op mijn eigen leven. Ik was altijd de beperkende factor in alles. We moesten altijd rekening houden met mijn lage energielevel, ik kon veel minder doen dan ik wilde.
Mijn man ging vaak alleen met de kinderen op pad, zodat ik rust had. Hoe vaak hij me ’s morgens niet uit bed probeerde te krijgen, terwijl ik alleen maar wilde slapen….
Ik kwam zelf op het idee dat ik slaapapneu zou kunnen hebben omdat ik vaak wakker werd met ademnood én omdat mijn broer ook slaapapneu had. Had ik de diagnose twintig jaar eerder gekregen, dan had ik een heel ander (gezins)leven gehad!
